24 februari 2014 | Almaty (II)

Omdat ik de triple-training in mijn rooster vond, heb ik een gat gelaten qua verzoeken en ik laat het aan de indelers over om me iets leuks te geven. Wat ik krijg, is een 4-daagse Almaty. Aangezien ik de vorige keer een ontzettend leuke trip daar naartoe gehad heb, kijk ik er nu ook wel naar uit.

Een aantal dagen voor de trip komt er een email binnen van de Captain, of er meer mensen zijn die mee willen gaan skieën. Ik kan helemaal niet skieën, maar ik kijk wel uit naar een tripje naar de sneeuw, dus ik besluit mee te gaan en pak dus mijn koffer vol met winterkleding: snowboots en verder vooral laag over laag over laag over....

De eerste avond na aankomst (in -22 graden – is best koud hoor, op je pumps en in je uniform op weg naar de crewbus) belanden we ook weer in de bar van het hotel voor een gezellig afzakkertje na de vlucht. Aangezien er voor de volgende dag geen mooi weer voorspeld is, wordt het skieën uitgesteld tot de dag erna. Met een tijdsverschil van 5 uur, lijkt het een flinke late avond te worden, maar terugrekenend naar Nederlandse tijd, liggen we best redelijke tijd op bed. Ik geef toe dat we na het borrelen ook direct hadden kunnen gaan ontbijten, maar het bed lonkt toch net iets meer.
Lokale tijd kom ik pas om 16u mijn bed uit. Wat is dat toch een raar fenomeen, die tijdszones. Ik kleed me op mijn gemak aan en ga naar beneden voor een lekker kopje thee. Ontbijt gaat hem niet meer worden vandaag. Langzaam druppelen er steeds meer collega’s binnen en we drinken samen wat. Uiteindelijk zitten we met de hele crew bij elkaar en we besluiten in het hotel te blijven voor het eten. Er sluiten ook nog twee mannen bij ons aan van Martinair Cargo. We bestellen ons eten vanaf een iPad. Heel smart en hop, maar als je er personeel bij zet dat helemaal de weg kwijt raakt als er 12 mensen komen eten, schiet dat niet echt op. Maar dat geeft niet; we hebben alle tijd.

’s Avonds komt er nog een Cubaans stel die optreden. De nummers beginnen wat saai en traag, maar al snel komen de hits en uiteindelijk staat onze crew lekker bij ze te dansen. Volgens mij maken ze dat nooit mee. Het is een gezellige avond zo. Als zij klaar zijn, taaien wij ook langzaam af. We spreken af de volgende ochtend om 9u aan het ontbijt en om 10u vertrekken naar de sneeuw. De Captain, de Purser, de mannen van Martinair en ik.
Op de kamer pak ik mijn spullen in voor een dagje op het terras in de sneeuw en in de zon. Ik leg mijn snowboots klaar, mijn skipak, handschoenen, sjaal, muts. Ik ben er helemaal klaar voor!!!

’s Nachts heb ik een beetje het gevoel dat mijn nacht te lang duurt. Ik weet namelijk op het moment dat ik ga slapen, dat het niet een hele lange nacht wordt en al slapend heb ik het gevoel dat ik me wel heel vaak nog een keertje om kan draaien. Maar in een kamer met verduisterende gordijnen raak je ieder besef van tijd kwijt. Uiteindelijk sta ik op om eens op mijn telefoon te gaan kijken hoe lang ik heb voordat de wekker gaat.... Het is 10.45u.... Ik heb de hele wekker gemist en mijn collega’s zijn allang weg!!! Ik ga nog een paar seconde door de twijfel of ik niet verkeerd kijk en hoe het nou zit met het tijdsverschil, of ik niet verkeerd reken... Maar als ik de gordijnen open gooi en ik een stralende dag zie, is mijn twijfel voorbij. Ik heb gewoon door mijn wekker heen geslapen.
Wat baal ik!!!! Daar gaat mijn kans om eens lekker in de sneeuw te zijn, Omdat ik niet kan skieën, kom ik nooit in ski-oorden. Ik zie altijd de prachtige sneeuwfoto’s en het gaat altijd aan mij voorbij. En nu dus weer...
Tja, eigen schuld. Ik kan er lang over zeuren, kort over zeuren, maar het is niet anders. Gelukkig weet ik van een aantal andere collega’s die de stad in gaan om 15u, dus ik besluit daar gewoon mee mee te gaan. Aangezien het in de stad buiten ook -11 graden is, ga ik toch ook hier voor de laag over laag over laag methode: maillot, themo-legging, spijkerbroek, winddicht tuinpak, hemdje, themoshirt, fleecetrui, donsjack, snowboots, sjaal, hoofdband, handschoenen... Ik zie er uit als een klein tuimel-sneeuwpopje, maar ik heb het niet koud!!!

Samen met drie collega’s lopen we door de sneeuw naar de bus. Gelukkig hebben we een collega bij ons die aardig de weg weet in Almaty. Hij weet welke bus we moeten hebben naar de Bazaar. We stappen een halte te vroeg uit, zodat we nog even langs het monument van de gevallen soldaat kunnen gaan en langs een Russisch Orthodoxe Kerk. Vooral deze kerk vind ik erg indrukwekkend. Al van buiten is het een prachtig bouwwerk. Zeker in combinatie met al die sneeuw is het gewoon een prachtig plaatje. Er is ook een plein, wat vol zit met duiven. Iemand jaagt ze op, waardoor er een grote wolk aan duiven de lucht vult.

Als we de kerk binnen gaan, moeten we natuurlijk wel onze mutsen af, uit respect. Ik voel me toch een beetje ongemakkelijk in mijn Frosty the Snowman outfit, die niet misstaan had op de skipiste, maar in de stad wel een beetje enthousiast is. Nou ja, op standje stomme toerist dan maar...
In de kerk wordt op het moment dat we er zijn een dienst gehouden en ook wij worden gezegend met wierook. Het is van binnen een kerk die wel zo rijkelijk versierd is, als ik het nog nooit gezien heb. Er is zelfs een iconen-schilderij, waar allemaal sieraden bij hangen in de lijst. Waarschijnlijk allemaal offers. Uiteraard steek ik ook hier weer een kaarsje aan voor mijn geliefden.

Na ons bezoek aan de kerk gaan we een glaasje drinken bij een Kazakse kroeg. Toch leuk om zo iets te zien van het “normale” leven in Almaty. Hierna gaan we door naar de Bazaar. Het is wel heel erg koud binnen.
We beginnen in het eetgedeelte. Daar koop ik een tas vol met gedroogd fruit en pijnboompitjes. Voor mij handig voor op de route, als ik niets kan vinden wat ik kan eten met mijn glutenallergie.
Er is ook een hele grote sectie met paardenvlees. Ik heb het idee dat dat het meeste gegeten wordt in Kazachstan. Wat dat betreft ben ik blij dat het zo koud is. Ik denk dat de lucht namelijk anders niet te harden zou zijn, met al dat vlees wat er gewoon hangt.
We bezoeken ook nog even het kledinggedeelte. Ik ben eerlijk dat ik er niet zo veel behoefte aan heb om dar te struinen en mijn collega’s gelukkig ook niet. Op onze personeelswebsite staan wel tips van collega’s die daar tijd in gestoken hebben en daar echt pareltjes weggehaald hebben, maar na mijn tripje Shanghai ben ik even klaar met shoppen...

Via een moderner mall gaan we weer naar het hotel. De temperatuur is behoorlijk gedaald en mijn collega’s hebben het heel koud, maar ik ben met mijn laag over laag over laag overal op voorbereid en kan het goed hebben.
Net als tijdens mijn vorige bezoek aan Almaty gaan we weer liftend terug. Ik blijf het bizar vinden dat dat zo werkt, maar er zijn ook niet heel veel andere opties: er zijn zo goed als geen taxi’s te krijgen.

We komen tegelijk in het hotel aan als de skieërs. Uiteraard worden we getrakteerd op de meest prachtige foto’s van de besneeuwde bergen, in het zonnetje... Doet toch een beetje pijn, maar tegelijkertijd heb ik een hele leuke dag gehad. En ik hoor van mijn collega’s die wel de berg op zijn gegaan, dat het op het laatst echt heel erg koud werd en dat zij constant aan het skiën zijn geweest, zodat ik echt alleen zou zijn geweest de hele dag.
We eten nog even een hapje en gaan dan nog naar de kamer om even voor te gaan slapen, want we mogen weer door de nacht heen werken...