1 april 2014 | Havana (II) [deel 1]

Ik mag weer naar Havana en dit keer heb ik 72 uur daar. Van tevoren is er al mailcontact geweest om een tripje te gaan maken en daar sluit ik me natuurlijk graag bij aan, want ik ben er dol op iets te gaan doen.

We zitten in een ander crewhotel dan de vorige keer en helaas niet meer zo midden in de stad. Gevolg is dat na aankomst we eigenlijk een beetje te lam zijn om de moeite te doen om de stad in te gaan. We verzamelen dus bij het zwembad voor een drankje. De opkomst is wel heel groot, dus dat is erg gezellig.
De plannen worden nog even doorgenomen en de Purser die uit haar reserve opgeroepen is, neemt de plek in van de Purser die afgehaakt is. Zo gaan we dus morgen op pad met 3 man cockpit, de Purser en ik.
Met het tijdsverschil red ik het om het toch te rekken tot half 10 en dan duik ik mijn achterlijk grote bed in, want morgen begint de dag al op tijd.

Om half 8 zitten we aan het ontbijt en om half 9 worden we opgehaald door Osvaldo, de chauffeur en gids. Hij komt met een busje, zodat we allemaal ruim voldoende zitplaats hebben en ook plek voor mijn natuurlijk veel te grote tas... Ik ben er nog niet zo goed in om dusdanig te pakken dat ik niet overal op voorbereid ben... Dus sjouw ik me standaard een breuk. Maar goed, eigen schuld!

Ons eerste stopje is bij een waterval. Het zijn geen Niagara watervallen, maar het is een prachtig stukje natuur. Om er te komen moeten we allerlei traptreden op en af. Dat ga ik zeker voelen!!!
Hierna doen we nog een drankje, voordat we weer in de auto stappen. We zijn op weg naar Viñales. Daar ben ik vorige keer ook geweest, maar toen hebben we het in 1 dag gepropt. Nu hebben we ook een overnachting en is het dus iets rustiger...  Ach en een plek die op de Unesco Werelderfgoed-lijst staat wil ik best twee keer naartoe.
We rijden door totdat we bij een heel sjiek hotel komen. Van daar hebben we een schitterend uitzicht over de vallei. Het is werkelijk prachtig. Van hieraf rijden we rechtstreeks door naar Viñales. Waar in Havana stad alles er vervallen uit ziet, is alles in Viñales keurig onderhouden. Bijna alle huizen staan strak in de verf, zeker die in de hoofdstraat. Dat maakt de aanblik van de stad kleurrijk en fris.

We komen aan tegen lunchtijd en we belanden in hetzelfde lunchtentje waar ik de vorige keer ook al gegeten heb. Daar hadden we nogal het gevoel dat we afgezet waren, zeker omdat nergens prijzen bij stonden en we dus niets konden controleren qua prijs. Nu gaf Osvaldo meteen aan wat de prijs van de lunch was en dat klonk allemaal heel schappelijk. Ook nu ga ik hier weer aan de Virgin Piña Colada en ik inspireer de rest om dat ook te nemen. Hier is een Piña Colada namelijk echt een uitgeholde ananas, met een verse mix erin. Niets chemisch voorgeproduceerds...

Na de lunch gaan we paardrijden. Ik heb uiteraard mijn laarzen aan en mijn sporen meegenomen. Mijn kniehoge chaps leen ik uit aan de Purser, die natuurlijk nergens op gerekend heeft, want zij is opgeroepen uit haar reserve en heeft al onze communicatie vooraf gemist.
Het is weer heerlijk op het paard. Deze paarden zijn stukken minder sloom dan de vorige keer. De Purser en ik zijn de enige met echte paardrij-ervaring, dus we geven aan niet te lang te willen rijden.
Maar als we nog niet zo lang op pad zijn, komen we bij een tabaksdrogerij. Het is een gebouwtje met een puntdak, waar de tabaksbladeren in hangen te drogen. Hoe hoger ze hangen, hoe bruiner (en droger) de bladeren zijn. We krijgen aan een lange tafel uitleg over het reilen en zeilen op een tabaksplantage. Het gaat allemaal in het Spaans, dus we krijgen niet alles mee, maar we komen een heel eind. Wat ze ook vertellen, is dat 90% van alles wat ze verbouwen naar de overheid gaat. Alleen maken die zich niet druk over de kwaliteit, dus houden ze zelf wel de mooiste kwaliteit. Ze halen de nerf uit het midden van het blad, welke 95% van alle nicotine bevat. Dus hun sigaren zijn (zo goed als) nicotinevrij. Uiteraard roken we ook een sigaar. Zelfs ik neem een aantal hijsen van de sigaar. De mannen moeten erom lachen en vinden me best een stoer wijf. Uiteraard kopen we ook een pakketje.

Hierna gaan we op het paard en rijden we weer een stukje door, totdat we bij een Finca komen waar we een drankje drinken. Er staat een prachtige groene oldtimer en de mannen doen zich te goed aan een kokosnoot met coco loco... Daar gaat het paardrijden een stuk soepeler van :).
Wat erg grappig is, is dat overal waar ik kom mijn sporen groot opzien baren. Ik begrijp dat het niet gebruikelijk is dat vrouwen sporen dragen. En de mannen in Cuba maken ze zelf, dus die van mij vinden ze prachtig en ik krijg dan ook meerdere aanbiedingen om ze te kopen. Maar met een maandinkomen van $ 16, kan ik natuurlijk geen prijs maken die ook maar enigszins haalbaar is voor hun...

In dit tempo gaan de twee uur snel voorbij en rijden we weinig paard, dus we boeken nog even wat bij. Dan rijden we ook nog langs een grot. Als je in deze grot staat en je kijkt vanaf een bepaalde hoek naar buiten, dan zie je door de weerspiegeling van het water “een vlinder”. Dat is erg mooi...

Via een prachtig stuk vallei, waar de zwarte gieren boven ons hoofd zweven, rijden we nog een stuk. We galopperen ook nog een stuk en voor mij is dat het lekkerste moment: op het paard, in Cuba, wind langs mijn lijf... Heerlijk!!!

Als we weer terug zijn bij het beginpunt, worden we opgehaald door Osvaldo en hij brengt ons naar onze slaapplek. We hebben 3 slaapkamers en willen ons graag opfrissen na onze paardrijrit in een graadje of 28-30... Maar voordat het zo ver is, komt de eigenaresse vragen om onze paspoorten. Zowel de Purser als de Co hebben deze niet bij zich... Oeps!!! Wat er gebeurt is in mijn ogen echt bizar: de dame raakt volledig in de paniek. Er zijn mensen in haar huis die geen paspoort hebben!!! Wat als de politie komt!!! Wij proberen haar en ook haar man te kalmeren door de paspoorten te geven die we wel hebben. Dat maakt het niet beter, want ze komt erachter dat in onze paspoorten geen visum zit. Die krijgen wij niet als bemanning. Maar dat dringt nauwelijks tot haar door... Haar paniek is pijnlijk, confronterend en hartbrekend...
Onze chauffeur wordt gebeld om de mensen zonder paspoort per direct op te komen halen. Snel maken ze nog even gebruik van de douche, niet wetend wat er nu gaat gebeuren...
Ze worden met hun spullen opgehaald en als Osvaldo terugkomt om ons te halen voor het eten, meldt hij dat hij ze op een taxi gezet heeft terug naar Havana. De Captain, Coco en ik zijn een beetje van slag en weten niet zo goed hoe we moeten reageren. Verslagen dat het zo ver gekomen is...
Als we in het busje stappen, zitten de Purser en de Co achterin, verborgen en ze sissen direct naar ons dat zij er niet zijn... Het blijkt dat onze chauffeur een plek voor ze heeft kunnen regelen, maar in dit Cuba waar mensen elkaar verraden aan de politie en de gevolgen daarvan niet te overzien zijn, mag dit niet bekend worden... Onze gastheer en gastvrouw worden dus in de waan gelaten dat onze collega’s Viñales verlaten hebben...

We gaan eten in een restaurantje en moeten allemaal een beetje bijkomen van wat er gebeurd is. Het geeft aan wat een bizar bijzonder land Cuba is...
Na het eten storten we eigenlijk een beetje in, maar we willen natuurlijk nog wel iets meekrijgen van het Cubaanse nachtleven. Dus we lopen naar het park en daar bevindt zich het welbekende Cubaanse nachtleven. Er is een live band en de dansvloer is volledig gevuld. Er wordt constant gedanst: salsa, barchatta, ik heb geen idee. Het swingt vooral de pan uit!!!
Het grappige is dat je direct de toeristen op de dansvloer eruit kunt halen. Die hebben duidelijk een salsa-cursus gedaan en staan “een dansje op te voeren”, waarbij ze ieder stapje geoefend en ingestudeerd hebben. Terwijl bij de lokalen alles vloeit en swingt. Niet ingestudeerd, gewoon lekker dansen, vrouwen, mannen... Hun heupen lijken los te zitten van hun lijf, het ziet er heerlijk uit. Ik krijg er een gevoel bij alsof ik naar een scène uit een film als “Step Up – to the streets” zit te kijken...

Maar natuurlijk vind ik dat ik eigenlijk ook niet weg kan zonder gedanst te hebben... En ook al weet ik dat ik mezelf glansrijk voor joker ga zetten in vergelijking tot de mensen die weten wat ze aan het doen zijn, ik laat me direct de dansvloer op slepen als de Captain zich ook niet meer in kan houden en zijn dansschoenen (slippers) wil uitproberen. Als we weer de dansvloer af stappen, word ik aangetikt door een Cubaan, die met mij wil dansen. Ik laat die kans niet voorbij gaan. Hij zet in op een salsa, maar realiseert zich met 2 maatpassen al dat ik geen idee heb hoe ik dat moet dansen en dat volgen niet mijn beste kwaliteit is. Dus hij stapt over op een simpele versie, die ik als 100% kaas ook nog kan volgen...
Na een kleine pauze gaan we nog een keertje met zijn 5-en de dansvloer op. De Purser is stukken beter in dit dansen, dus zij wordt direct opgepikt door een lokaal, die haar de dasvloer ronddraait. En ik krijg ook nog een lesje salsa van een prachtige Cubaan. Hij draait me rond en rond, telt keurig mee welke passen ik moet zetten en duwt mij in de juiste richting. Gelukkig heb ik redelijk losse heupen en ik hoop dat dat het geheel een beetje beter maakt... En ondanks dat ik weet dat ik eruit zie als een echte toerist, geniet ik enorm van het dansen...

En als de muziek wegsterft, is het voor ons ook echt tijd om te gaan slapen... We splitsen op in 2 groepen en gaan ieder naar ons eigen logeeradres, lekker slapen.... Morgen nog een dag!!!

[Lees verder in deel 2]