21 september 2014 | Rio (I) [deel 1]

Dat ene nummer van Maywood heb ik al in mijn hoofd sinds ik weet dat ik naar Rio ga.Uiteraard ontzettend irritant als je er iedere dag mee opstaat, maar het is dan ook wel een topbestemming. Ik heb deze reis aangevraagd met mijn vriendin en trainingsmaatje waar ik ook mijn eerste reis naar Koeweit mee gedaan heb. Zij wil haar man IPB meenemen. Dat blijkt op het laatst nog wel even spannend te zijn, maar omdat er een aansluiting gemist wordt, blijven er stoelen open en kunnen alle IPB-ers gewoon makkelijk mee.

Natuurlijk is het altijd een risico, dat het niet lukt om mee te komen. En omdat je het pas op het laatste moment weet, als het spannend is, is er ook geen kans meer om afscheid te nemen van de achterblijvende IPB-er. Dus ik snap de opluchting op het gezicht van mijn vriendin als haar man binnen stapt. Hij zit in mijn "gebied", dus ik mag hem "kip of pasta" aanbieden.

Als we aankomen in Rio is de temperatuur best lekker, maar het is ook nat van de regen. We spreken af nog een drankje te doen, dus ik trek mijn leuke en gezellige Brazilië-jurkje aan. Mijn vriendin doet ook een gezellige jurk aan, maar als we beneden komen, blijkt het niet meer te miezeren, maar gewoonweg flink te regenen. Hhhhhmmmmm.... "Gelukkig" kunnen we bij het hotel van die mooie regenponcho's krijgen, waarmee het eruit ziet alsof we een stel grote condooms zijn die op pad gaan. Maar dat geeft niet; we gaan naar een leuk plekje voor een drankje.... Denken we....
Echter de "tentch" aan de overkant, zoals de baas het zo charmant genoemd had, blijkt gewoon een kleine overkapping te zijn aan het strand, waar de wind en de regen redelijk vrij spel hebben. Waarvoor we met onze jurken en mijn hoge hakken echt zwaar over-dressed zijn. Ach, ook wel weer heel grappig. We krijgen nog bezoek van een zwerver, die zijn smerige vinger in een van onze bestelde borden patat steekt. Die hoeven we natuurlijk niet meer, dus ik zet het nog volle bord op een ander tafeltje, maar hij druipt beledigd af.
Onze Captain blijkt opgegroeid te zijn in Suriname en mijn vriendin en haar man hebben allebei een Surinaamse achtergrond, dus binnen de kortste keren vliegt het Surinaams je om de oren. Het is hilarisch om te zien dat een grote Hollandse blanke man een dik Surinaams accent kan produceren. En niet fake, maar helemaal echt. Een aantal uitspraken blijven dan ook deze hele trip terugkomen.
We proberen nog wel even ergens anders een drankje te doen, maar we komen niet echt iets tegen, dus uiteindelijk gaan we gewoon redelijk op tijd slapen.

Eenmaal terug in het hotel heb ik eindelijk Wifi. Terwijl we in het vliegtuig zaten, was mijn item op tv in het EO-programma Blauw Bloed. Wat ik dus zelf niet gezien heb. Maar mijn WhatsApp en Facebook zijn ontploft van de leuke reacties!!! (Voor wie het nog niet gezien heeft: klik hier)

De volgende ochtend ben ik ontzettend vroeg wakker. Dat is altijd als je naar het westen vliegt. Gelukkig heb ik mijn TRX meegenomen, dus ik begin de dag sportief. Na een uitgebreid en relaxed ontbijt besluiten we de regen te trotseren die met bakken uit de hemel komt. We willen toch proberen iets van de stad te zien.
We bellen diverse telefoonnummers die we op onze eigen crew-websites hebben staan, maar het is zondag en we kunnen eigenlijk niets vinden. Dan besluiten we met zijn 5-en naar de hippie-markt te gaan. De chauffeur die ons afzet, laat ons nog zien dat hij ook toertjes organiseert. Dus we spreken met hem een tijd en een prijs af, dat hij ons toch nog wat laat zien. Maar eerst even de hippie-markt bekijken.
Nou, daar zien we niet veel van; zodra we naar buiten stappen, barst de regen echt los. De daken van de markttentjes zakken door onder het water en worden regelmatig leeggegooid, daarbij steeds net onze nek missend. Je zou bijna denken dat ze het erom doen. Heel eerlijk, zijn we na een paar minuutjes al wel klaar met de markt en we besluiten gewoon ergens binnen te gaan zitten en daar een hapje te eten, in afwachting van onze chauffeur Rocky.

Hij neemt ons als eerste mee naar de kathedraal Sint Sebastiaan van Rio de Janeiro. De kathedraal heeft een conische vorm en de architectuur van de kathedraal werd geïnspireerd door een Maya piramide op het eiland Yucatan in Mexico. Het is een heel bijzonder gebouw, met prachtige glas in lood. Er staat ook een beeld van de heilige Maria, die een baby Jezus op schoot houdt, in de houding van het beeld van Corcovado. Heel grappig!!!
Er staat ook een heel mooi zwart beeld, met een uitgestoken hand, waarvan iedereen de hand aanraakt en deze dus glimmend koper is geworden.

We rijden langs de Arcos da Lapa, een van de weinige overblijfselen van het Portugese tijdperk in de stad. Het is een aquaduct en het telt 48 bogen en is meer dan 100 meter lang. Ooit vervoerde het aquaduct het water van de Rio Carioca naar de stad. Tegenwoordig rijdt de populaire Bondinho da Teresa-tram er over heen. Hij vervoert mensen van het centrum van Rio naar de heuvelachtige Santa Teresa-buurt. Maar wij rijden er alleen maar langs.

Onze volgende stop is bij de trappen van Selaron. De trappen zijn door de Chileense kunstenaar Jorge Selarón bedekt met gekleurde tegels. Hij begon hiermee in 1990 en was tot zijn dood op 10 januari 2013 nog steeds bezig zijn werk te verbeteren. Het is erg grappig te zien waar alle tegeltjes vandaan komen. Ze komen echt van over de hele wereld.

Dan nog een stopje in het kunstenaarsdeel van de wijk Santa Teresa. We horen al meteen lekkere muziek komen uit een barretje en blijven uiteraard even staan om te luisteren, maar we willen ook wat van de winkeltjes zien. Een collega koopt bij een kunstenaar echt een prachtig oor-sieraad; je kunt het niet eens meer een oorbel noemen. Het is helemaal om haar oor gevouwen en ziet eruit of ze een prachtige bloem in haar haar heeft. De felle kleuren staan heel mooi bij haar donkere haar. Ik probeer er ook nog eentje, maar bij mij valt het weg in mijn witte piekhaartjes, dus ik laat het aan mij voorbij gaan.

Hierna gaan we dan terug naar het hotel, waar we met (bijna) de hele crew afgesproken hebben om 18u om een drankje te doen en een hapje te gaan eten. Dat drankje gaat hem niet worden; het giet weer van de regen en echt veel zin hebben we niet om weer nat te regenen bij een "tentch" aan de overkant. Dus we reserveren bij een "spiezentent". Een bekend fenomeen in Zuid-Amerika, waar ik erg naar uit gekeken heb: ze zit in een restaurant en voor een vast bedrag kun je zo veel eten als je wilt. Ze komen steeds voorbij met spiezen met vlees eraan en je bepaalt per spies of je het wel of niet wilt hebben. Ik was al wel ingelicht dat het beste vlees voor het laatst bewaard wordt, dus ik doe vooral in het begin errug rustig aan. Ik heb dan ook heeeeerlijk gegeten aan het einde van de avond. En zo met de hele crew op pad is erg gezellig.
Na afloop gaan we met een paar nog iets drinken in de Sportsbar die er in de buurt is, waar heel veel dames rondlopen "van onderhandelbare affectie". Het is bijzonder om deze dames te zien. De dames zijn hier zo vol zelfvertrouwen, dat ze kleding dragen, die alle rondingen benadrukken, ook als dat er veel zijn. Het is mooi te zien dat ze zich nergens door laten remmen en trots zijn op wat ze hebben. Al kijken ze vooral heel chagrijnig naar ons. Maar we blijven niet lang, want voor morgen staat er weer een lang programma op de planning. We hebben al om 9u afgesproken met Rocky, dus we willen niet te laat gaan slapen...