9 december 2014 | Kigali (I) [deel 1]

Gisteren ben ik gebeld dat mijn 4-daagse Kigali een 6-daagse wordt, door een kistwissel. Dat betekent dat ik samen met een van mijn maatjes 2 dagen langer moet blijven. Helaas weet ik niet wie mijn maat is en ik weet dus ook niet of het een leuk iemand is. Daarbij is Kigali een voor ons nieuwe bestemming en er staat nog niet veel op onze "slipsite"; de website waar crew info over bestemmingen met elkaar deelt. Ja, je kan voor $ 1.200 naar de berggorilla's... Maar dat gaat mijn portemonnee echt even niet trekken... Het enige dat ik weet wat ik wil doen, is naar het Genocide Memorial...

Dus ik pak mijn koffer in, rekening houdend met het feit dat ik eventueel mezelf 96u moet kunnen vermaken: sportspullen mee, laptop mee... Uiteindelijk kan er tóch weer een heavy label op mijn koffer...

Vandaag is een van de eerste koude dagen en ik heb begrepen dat er zelfs op plaatsen gestrooid is. Dat hoor ik te laat.... Als ik bijna bij het Bemanningencentrum ben, waar ik bevallig naartoe stap op mijn stiletto's, in mijn uniform, met mijn veel te zware koffer en mijn te zware - want laptop erin - trolley, ga ik onderuit. Of ik nou uitglijd, omdat het glad is, struikel over een steentje, gewoon mijn enkel verzwik; ik weet het niet!!! Wat ik wel weet, is dat ik voor het oog van mijn collega's vól op mijn snuit ga....
Gelukkig is mijn uniform nog heel (geen idee hoe ik dat anders op had moeten lossen; denk niet dat er veel uniform-onderdelen in mijn maat hangen op Schiphol), en wat het meest gekwetst is, is mijn waardigheid. Gelukkig stonden er niet heel veel collega's buiten en ik ben overeind geholpen door een vriendelijke man in neongeel pak. Ik ben één van mijn stiletto's kwijt - die kan toch niet heel ver weg zijn, zou je zeggen.... Die blijkt onder mijn grote koffer te liggen. En als ik mijn blauwe muiltje weer aan mijn linkervoet doe, voel ik meteen dat het niet goed is.... Die kleine teen is zeker weten gebroken: ik voel de botjes los van elkaar bewegen....

Op adrenaline stuiter ik door en meld me aan. Breng mijn koffer weg en ga op zoek naar sporttape. Die is niet te vinden op het Bemanningencentrum. Dus ik ga even kennis maken met de SP en de P en ik vraag of het goed is dat ik nog even naar de Etos op Schiphol loop om sporttape te halen; ik heb namelijk net mijn teen gebroken. Uiteraard is dat geen probleem, dus ik ga, zo snel als dat gaat, op pad. Ik draai me nog even om en zie de SP zich nog even naar de P wenden met een "wat zei ze nou???". Ik snap dat het wat onwaarschijnlijk klinkt...
Ik haal snel sporttape en ben nog nèt op tijd bij de briefing. Ik heb geen tijd meer om mijn teen in te tapen, dus dat moet zo aan boord maar.

Het blijkt dat ik een prima maat heb. Zij is een maand voor mij begonnen met de opleiding, dus we lopen erg gelijk qua ervaringen. Erg leuk. Ook de andere maat bij ons in de galley is een hele leuke meid, waar je erg mee kunt lachen.
Eenmaal aan boord neem ik de schade op en fixeer mijn teen. Inderdaad loopt er al een goeie paarse streep. Tja, koelen heeft geen zin meer. Ik heb ook een hele dikke, zwarte bloeduitstorting op mijn linkerknie, waar ik ook maar even tape overheen zet: als die gezwollen plek tòch klapt, zit ik alsnog met een uniform-issue....
Gelukkig voor mij is de vlucht niet helemaal vol, dus dat scheelt wat qua lopen.

Het is wel echt een hele leuke vlucht. Iedereen heeft alle ruimte en wij hebben alle tijd voor de passagiers, wat een superleuke sfeer geeft. Samen met mijn maat waar ik qua werkgebied naartoe werk, maken we steeds een dolletje met een Nederlandse man van onze Technische Dienst. We maken een tussenstop in Kilimanjaro voordat we naar Kigali gaan, maar hij gaat helemaal met ons mee. Er ontstaat een terugkerend grapje over karaoke aan boord...
Uiteindelijk trekken mijn maatje en ik de stoute schoenen aan op de stretch van Kilimanjaro naar Kigali. Na de "prepare for landing" en het checken van de cabine verschansen we ons achter het blauwe schot. Nadat we bijna in ons broek plassen van het lachen, we tien keer bijna het hele verhaal afgeblazen hebben, we nog zeven keer niet konden beginnen van het proesten, doen we het toch... We lopen zingend door de cabine naar de achtergalley: "So long, farewell, ouf wiedersehen, goodbye. We flea, we flow, we fli-fli-flea, we fly!!!", met bijbehorende armbewegingen... Ja, inderdaad, heel corny, van de Sound of Music. Maar met de kerst in aantocht vonden we dat het wel kon... En dat vond ons publiek ook!!! We krijgen applaus, terwijl wij ons met rode hoofden proestend verstoppen in de galley. Onze TD-er heeft alles gefilmd, maar helaas - of gelukkig - wordt voor de landing in het donker het licht in de cabine gedimd en is het dus niet te zien.... Hij had het anders zéker op de FB-pagina van KLM gezet...
Na de landing komt er een man naar ons toe. Hij is reisleider van een groot gezelschap aan boord en hij zegt dat hij nog nooit met KLM gevlogen heeft, maar dat vanaf nu voortaan altijd wil. Graag gedaan!!!

In Kigali zit onze werkdag er dan op. We gaan naar het hotel, waar ik 2x van kamer moet wisselen, omdat ze niet schoongemaakt zijn. Uiteindelijk krijg ik een suite, wat best fijn is met mijn lange stopje.
Nog even een borreltje beneden. Ondertussen heeft een collega voor morgenochtend een safari-tripje geregeld en ik ga uiteraard mee. Heb toch 96u hier. Dus om 7u moeten we klaar staan.

Als de volgende dag de wake-up-call komt, vraag ik me af wie dit ook alweer bedacht heeft, maar ik kan alleen mezelf de schuld geven... Dus 7u pikken we de lunchdoos van het hotel op en we gaan met zijn 5-en op pad: de Coco, de SP, mijn maat voor de hele trip, en nog een collega die dit allemaal georganiseerd heeft.
Qua weer ben ik een beetje te enthousiast begonnen in mijn korte broek, maar heb ook een joggingbroek mee, dus die gaat al snel aan. Comfort boven style...
We rijden bijna 3u door prachtig landschap. Wat meteen opvalt, is dat alles heel netjes en schoon is. Het schijnt dat iedereen 1 dag in de maand moet opruimen en schoonmaken, ook de openbare gebieden. Ook dat er geen plastic zakken toegestaan zijn. Dat zie je meteen aan het land af!!! Misschien moeten ze dat ook eens invoeren in NL....
Het land is heel groen en het zand is rood. Ik vind het erg mooi.

Na bijna 3u komen we bij Akagera National Park. Bij de ingang ligt al een Water Varaan op een muurtje. Prachtig! We betalen de toegangsprijs en krijgen uitleg bij een plattegrond over het park. Er hangt ook een waarschuwing dat er een hitsige mannetjes olifant rondloopt, waar we voor op moeten passen....
De auto die bij de receptie naast de onze geparkeerd staat, heeft een fikse deuk in de zijkant, maar dat blijkt van een nijlpaard te zijn... Ook leuk!!!

We gaan het park in aan de zuidkant en het plan is om het park weer te verlaten aan de noordkant. In de tussentijd komen we door diverse soorten gebieden: dichtbegroeid en open vlaktes... Ieder met zijn eigen flora en fauna natuurlijk.
We beginnen in het dichtbegroeide gebied. Daar is het erg moeilijk om wild te spotten, maar onze SP is echt heel erg goed. Zeker als het dak van de auto omhoog gaat en we dus rechtop kunnen staan. We hopen wel dat we nog wat meer gaan zien aan wild, want het schiet niet echt op...
En dan zien we olifanten!!! Ze staan midden op de weg. Wat gaaf!!! We kunnen niet verder en we blijven wel verder op afstand dan ik gewend ben van bijvoorbeeld parken in Johannesburg, maar met de waarschuwing van de receptie in mijn achterhoofd, is dat misschien ook wel beter.... Er staat nog een Jeep, met een stel erin, dat al jaren hier komt en nog nooit olifanten gezien heeft, dus we hebben echt wel mazzel....
Als de olifanten van de weg af zijn, rijden we een stukje verder en op een gegeven moment staan we naast een struik die beweegt. Er staat een olifant te knabbelen op de struik, maar behalve het bewegen van de struik zie je niets. Bijzonder hoe zulke grote beesten zich zo onzichtbaar kunnen maken. Op een gegeven moment zien we wel wat onderdelen tevoorschijn komen: slagtanden, slurf en.... Ja, de rest van de kop en de voorpoten. En dan gaat ze weer terug en wij rijden dus maar verder.

We rijden langs grote meren en we zien nijlpaarden en ook nog een krokodil. De nijlpaarden zien er zo schattig uit, met hun wapperende oortjes en guitige snuit, dat het bijna niet voor te stellen is dat zij verantwoordelijk zijn voor de meeste dodelijke slachtoffers...

We komen al in natuurgebied waar het opener wordt, zodat het makkelijker wordt om wild te spotten. We zien veel impala's, ook wel McDonalds van Afrika genoemd. Die zijn zo prachtig sierlijk. Verder uiteraard veel wrattenzwijntjes, zebra's en wat ze hier in Rwanda hebben, maar niet in Zuid Afrika, zijn topi's. Een antilopen soort met gouden benen en een mooie donkere gloed....

Alle dieren in het park zien er mooi uit, met glimmende vachten en goed doorvoed. Het is ook echt een heel erg mooi groen gebied, met duidelijk voldoende te eten voor de dieren.
In dit park zitten geen leeuwen, maar er zouden wel luipaarden zitten, dus daar zijn we naar op zoek.
Als we een lekke band krijgen, zijn we wel even blij dat we die luipaarden niet spotten... De Coco helpt onze chauffeur met het wisselen van de band. Het is duidelijk dat dit niet de eerste keer is voor de chauffeur dat hij dit doet: hij doet het zo handig en geroutineerd.... Dus we zitten al snel weer in de auto. Gaf ons ook mooi even de tijd om een kleine wildplaspauze te nemen...

We komen nog wel giraffen tegen en nog veel meer nijlpaarden, zebra's, impala's, waterbokken, wrattenzwijnen, topi's. En al helemaal als we echt richting de noordzijde van het park komen. Dan komen we op de open vlaktes en daar lopen grote kuddes van de diverse dieren. Dat is het wild zoals je het ziet in de documentaires op National Geografic. Zoooo mooi hoe al die dieren samen leven, met elkaar mengen....
Dat levert een mooi laatste plaatje op, voordat we het park verlaten. En we hadden het niet mooier kunnen timen: net voordat we het hek door rijden, barst er een gigantische bui los. Gelukkig hebben we het dak al op tijd dicht gedaan.
Terwijl we op de dramatisch slechte weg rijden, krijgen we een tweede lekke band. Gelukkig hebben we een tweede reserve band bij ons, maar we realiseren ons wel dat dat onze laatste band is. Wederom helpt de Coco met het wisselen van de band. Door de regen is de rode aarde een prachtige modderbrij geworden, dus binnen de kortste keren zitten de chauffeur en de Coco helemaal onder. Gelukkig kunnen wij dames dit keer in de auto blijven en met die stromende regen vinden wij dat niet erg.
Helaas moeten we nog een stuk over die slechte weg, dus we hopen dat er nu geen lekke banden meer komen en gelukkig komt het goed. We moeten in totaal bijna 3 uur terug rijden en gezien mijn korte nacht, gebruik ik een groot deel van die tijd om nog even bij te slapen. En ik ben niet de enige...

Eenmaal terug in het hotel zijn we allemaal redelijk brak. We schuiven dan ook meteen aan in het hotelrestaurant en eten een heerlijke maaltijd. Ik heb een Indiase Curry en het smaakt fantastisch.... Na het eten is het dan echt klaar en we duiken ons bed in. Morgen gaan we naar het Genocide Memorial, maar eerst even een goede nacht maken...