13 januari 2015 | Buenos Aires (I) [deel 1]
Na de afgelopen weken allemaal trips met kort reisverlof, kijk ik enorm uit naar mijn aangevraagde trip naar Buenos Aires. Daar kan ik weer een beetje bijkomen van de drukke weken, Gevolgd ook nog eens door heel wat dagen vrij. Dikke bonus dus.
Daarbij zit ik in Buenos Aires als daar de finish van de Dakar Rally is en het blijkt dus dat ik een aantal vrienden en kennissen naar huis mag brengen. Errug leuk!!!
De vlucht is wel de langste die we in ons pakket hebben en het is pas 's avonds aanmelden, dus dat maakt hem extra pittig. Vertrek is iets voor 21u en aankomst rond 11u Nederlandse tijd. Dus voordat je in het hotel bent, is het 13u Nederlandse tijd. Best bikkelen dus, zeker als het voorslapen natuurlijk niet gelukt is.
Gelukkig slaap ik wel een klein beetje aan boord. Het is niet veel, maar alles beter dan niets. We hebben aan boord al veel Dakar aanhangers en de stemming is dan ook uitgelaten vrolijk. Dat maakt het een makkelijke vlucht, ondanks dat hij zo lang is. Er is een klein momentje van inzakken, als ik zit te wachten op mijn collega's die af zijn, totdat ik mag gaan slapen. Maar al met al valt het me heel erg mee.
Uiteraard ben ik wel gesloopt als ik in het hotel aankom, dus ik slaap de eerste dag eigenlijk helemaal weg.
Voordat ik kan gaan slapen, gaan we eerst even geld wisselen: er komt een Nederlandse man naar het hotel en die gaat dan mee naar één van de kamers. In dit geval van de Coco. Daar wisselt hij geld tegen de beste koers. Het ziet eruit alsof we allemaal deelnemen aan een of andere foute drugsdeal: die man achter dat tafeltje met die stapel bankbiljetten voor zich en wij in de rij om te wisselen... Maar het bizarre is dat je twee koersen hebt in Argentinië: als je niets zegt, krijg je 10 roepies voor je euro en als je zegt "blauwe koers", krijg je 15 roepies voor je euro... Bizar!!! Uiteraard krijgen we zonder iets te zeggen bij deze man de beste koers...
Ik heb 's avonds afgesproken met een vriend van mij die in de stad is, om 's avonds samen te gaan eten. Dat is zó leuk aan dit beroep, dat je overal ter wereld met mensen af kunt spreken. We eten in een heerlijk restaurant, wat hij uitgekozen heeft. Het wordt eigenlijk nog best laat, maar daardoor zit ik ook meteen in het lokale schema qua tijden, dus dat is prima. En ik heb natuurlijk vandaag ook wel wat uurtjes gepakt, dus ik kan het ook wat langer volhouden. Gelukkig heb ik niet zó veel geslapen dat ik vannacht niet meer kan slapen.
De volgende dag tref ik iedereen weer aan het ontbijt. Lekker ontbijten met twee crews, wat uiteraard ontzettend gezellig is, aan twee grote tafels. Altijd leuk om te zien hoe de crews meteen makkelijk mengen: het is echt één grote familie. Er is ook een Co die ik al ken van een eerdere trip. Hij zit gestationeerd in Buenos Aires voor een maand, dus hij kent de stad al een stuk beter. Hij stelt voor om de stad per fiets te gaan verkennen. Ik neem me al anderhalf jaar voor te gaan fietsen op de route, maar ik heb het nog nooit gedaan. Dus deze kans grijp ik meteen aan! Een aantal collega's is doorgereisd naar de watervallen van Iguazu. Dat lijkt me ook heel gaaf, maar met de vermoeidheid van de laatste weken met weinig vrije dagen in mijn lijf, kies ik er nu voor om het even een beetje rustig aan te doen.
Verder hebben we twee tweebanders aan boord, die ook in het niet-vliegende leven een setje zijn, dus die trekken hun eigen plan. Twee vriendinnen hebben hem samen aangevraagd, dus die doen ook hun eigen ding en er is een collega die meteen weggegaan is, naar vrienden die ergens in Argentinië wonen. Dus ik ben eigenlijk blij dat ik kan aansluiten bij de Co, anders was het nog een eenzaam tripje geworden. Tja, dat krijg je met zo'n lange stop: dan gaat iedereen wel wat doen.
We lopen eerst een stuk de stad in. Als we buiten komen, vind ik het lang niet zo lekker van temperatuur als het eigenlijk wel leek. Ik ben voorbereid op vol zomer, maar er staat een fris windje. Ik had ook al gezien op de weer-app dat het de dag vóór onze aankomst de hele dag geregend heeft. En hoe het weer gisteren was, weet ik natuurlijk niet; ik heb de hele dag weggeslapen. Dus voordat we op pad gaan, ga ik toch nog even terug naar binnen om een jasje te halen en die gaat ook echt aan.
De Co heeft een eigen fiets: er is een Co-fiets die van Co op Co overgaat, iedere keer naar de volgende Co die daar gestationeerd zit. Maar ik moet een fiets huren. Waar we de fiets willen huren, is niemand, dus we gaan even een stukje wandelen. Paar van de standaard dingen die je gezien moet hebben: Casa Rosada en Plaza de Mayo (zonder dwaze moeders helaas).
We drinken ook koffie in een heel mooie koffietent in Jugendstil-stijl, waar mensen letterlijk buiten in de rij staan. Het is echt een toeristische trekpleister. Als we binnenkomen, snap ik ook wel een beetje waarom: het straalt echt de grandeur uit van weleer... Al is het wel een beetje vergane glorie: een aantal glas-in-lood-panelen ontbreekt... Maar dat is eigenlijk het gevoel wat ik overal in de stad een beetje heb: Buenos Aires is het echt wel geweest, maar het is allemaal een beetje vergane glorie.
Als we de fiets kunnen ophalen, moet ik erg lachen: we krijgen de fiets mee en de dame van het bedrijf neemt meteen aan dat ik geen helm hoef, want ik ben een Nederlandse. En ondanks dat ik een ongeoefende fietser ben, laat ik inderdaad de helm achter. Ik heb het idee dat er al heel wat mensen van verschillende crews hier geweest zijn om een fiets te huren.
We rijden een stuk langs de havens, waar we ook nog even een heerlijk ijsje eten. Ondertussen is de zon gewoon lekker doorgekomen en is de temperatuur top. We komen langs het standbeeld van La Reina de Holanda, Maxima, die uiteraard hier vandaan komt. Het is een beeld van een klein meisje, met een oranje muurtje erachter. Ik kan het niet laten in dezelfde houding op de foto te gaan. Op de achtergrond staan volledig vervallen graansilo's, die volgens mij zelfs nog nooit afgebouwd zijn. Het is best een contrast en ik snap niet helemaal wat het beeldje op deze lelijke plek doet. Maar het schijnt dat de silo's monumenten zijn.... En als ik er langer sta, vind ik het contrast ook wel weer mooi. Ik hou van vervallen dingen! Vlakbij staat een beeldje van Anne Frank, die hier overigens Ana Frank heet. Bijzonder dat je naam verandert in een ander land...
Ik fiets echt noooooit (oké, buiten dat tochtje op een kinderfiets over de terreinen van Kololo in Johannesburg, is het zeker 5 jaar geleden dat ik op de fiets zat), dus ik vond de stop voor het ijsje al heel prettig en ik sluit me al gauw aan bij het voorstel om later in de middag nog even naar Parc Noord te gaan. Dat is een sport en ontspanningspark waar je gewoon heerlijk in het zonnetje kan liggen. Wat een relaxte manier om deze stad te beleven!!! Dat is het voordeel als je achter iemand aan huppelt die er al 3 weken zit!!!
Dus terug naar het hotel: bikini en handdoek mee in de tas en in de taxi. We komen het park binnen en om bij het zwembad complex te komen, moeten we door een poortje. Daar komen we niet door: we moeten eerst een medische keuring ondergaan. Ik denk eerst nog dat het een grap is, maar de Co vertelt dat hij al zoiets gehoord had van zijn vrouw en kinderen, die daar een aantal weken op bezoek waren. Dus wij naar de medische keuring. Uiteraard mannen en vrouwen gescheiden.
Ik voel me enorm stomme toerist. Aangezien ik geen woord Spaans spreek en het Engels van de Argentijnen ook niet briljant is, is het een kleine uitdaging. Maar met handen en voeten kom ik erachter dat ik eerst moet douchen en daarna me moet melden in een hokje, waar een dame in een witte doktersjas me opwacht. Ik moet mijn tenen spreiden en zij controleert me op teenschimmel. Ik heb alleen aan mijn linkerkant mijn linkerteen nog gespalkt zitten, na mijn val voor het Bemanningencentrum in december, vóór mijn trip naar Kigali. Gelukkig is de uitleg dat ik een gebroken teen heb, voldoende. Mijn haar wordt nog gecontroleerd op luis en dan kan ik gaan, met een pasje dat een maand geldig is. De Co is ook door de doktersmangel gehaald en gewapend met onze pasjes mogen we wel aan het zwembad liggen. Overigens is hij ook gecontroleerd in zijn oksels, maar dan weer niet op hoofdluis... Toch gek.
We liggen er top!!! Onder de aanvliegroute van het internationale vliegveld, in de stralende zon, palmbomen en uitzicht op mooie vrouwen in stringbikini's (oké, meer voor de Co dan voor mij, maar ik geniet wel van de vrijheid en het zelfvertrouwen van de vrouwen hier). Prima vertoeven hier!!! Ik geniet enorm van al die vliegtuigen die iedere paar minuten overkomen. Aan de waterrand staat een groepje meiden te zingen en te dansen, dus we hebben ook nog eens gratis vermaak.
Wat ook wel grappig is, is dat je in Nederland altijd moet betalen voor een bedje. Dat is hier gratis, maar je moet hier betalen voor schadus. Dus als je een parasol wilt gebruiken; moet je betalen. Helaas is het Engels van de medewerkes en ons Spaans niet toereikend om elkaar te snappen. Dus het wordt een middagje zonder parasol. Niet dat ik daaronder had willen liggen: nu ik zon heb, wil ik er ook vól van genieten!
Met de taxi gaan we begin van de avond weer terug. We zijn te laat om nog aan te sluiten bij de rest van de crew voor het eten, maar we sluiten aan bij de baas met wie de Co zijn stationering heeft. De mannen nemen mij mee naar een restaurant waar ze zelf ook nog niet geweest zijn, maar waarvan ook een vestiging in Lima zit en die schijnt wel bekend en goed te zijn. We eten bij een heerlijk sushi-restaurant en hebben een gezellige avond, met leuke discussies. We eten fantastische Wagyu-beef dat we ter plekke even schroeien op een hele hete steen. En heerlijke eend, naast natuurlijk sushi. Daar kan ik nooit genoeg van eten. Het is zo een fijne ontspannen dag!!! Dit is echt heerlijk om op deze manier even een beetje bij te trekken na mijn drukke schema's. Morgen wat mij betreft nog zo'n dag....