31 januari 2015 | Taipei (I) [deel2]

Vandaag gaat mijn grote avontuur dan echt beginnen, met een reisdagje. Ik had 5,5 uur om te slapen, maar ik heb denk ik maar 1,5 tot 2 uur geslapen. Ik denk dat de spanning van de trip an sich al genoeg was om me wakker te houden, maar daarbij kon ik natuurlijk de adrenaline en de caffeïne optellen van het avontuur van gisteren. Ik was gewoon al over mijn slaap heen tegen de tijd dat ik in bed stapte. Nou ja, ik ben in ieder geval op tijd wakker. Ik ga nog een keertje uitgebreid douchen, ik pak mijn backpack weer in en trek mijn reiskleding aan. 

Op advies van een vriend had ik ook mijn bergschoenen meegenomen en uiteraard aangetrokken tijdens het reizen. Maar heel eerlijk: die zitten helemaal niet lekker...!!! Zeker niet in het vliegtuig... Dus ik kies ervoor die logge schoenen in mijn backpack te stoppen (waardoor die wel meteen een aantal kilo zwaarder is) en mijn Ibiza-laarsjes aan te doen. Voor aan boord van het vliegtuig trek ik mijn joggingbroek aan. Ik ben daar altijd heel jaloers op, op al die mensen die reizen in jogging-kleding. Het is natuurlijk niet zo charmant, maar het zit natuurlijk waaaaanzinnig lekker. 

Omdat ik niets meer gehoord heb van mijn taxichaufeur van de heenreis, weet ik niet of hij mijn bericht gehad heeft. Ik zorg gewoon dat ik 5 minuten eerder mijn nieuwe taxi in stap, dan dat ik afgesproken had met de eerste chauffeur. 
Keurig op tijd ben ik op de luchthaven. Inchecken gaat lekker soepel met mijn labeltje aan mijn backpack. Daarbij leg ik meteen mijn crew ID op de balie bij het inchecken, dus ik krijg direct een plek bij de nooduitgang. Fijn hoor!!! De voordelen van het vak... 

De vlucht gaat soepel en ik heb een prachtig uitzicht op de eilanden van de Filippijnen. Als ik na anderhalf uur aankom in Puerto Princesa, word ik opgewacht - met zo'n leuk bordje - door de reisorganisatie die het busvervoer naar El Nido regelt. Ik word naar een café gebracht, waar een man me vertelt dat de bus die over een paar minuten vertrekt helaas vol is, anders had ik daarmee mee gekund. Maar ik heb toch pas geboekt voor de bus van 13u. Ik nestel me heerlijk bij het café, trek mijn korte broek aan en geniet van het zonnetje. Het is een graadje of 26, dus ik zit helemaal prima. 

Rond 13u word ik gehaald en ik ben de eerste - en nog enige - die in het busje stapt. Ik ga op de achterbank zitten en in de beschrijving heb ik al gelezen dat we nog een paar stops maken om mensen op te pikken. Al die mensen die erbij komen, gaan op de rijen stoelen voor mij zitten en niemand komt naast mij zitten. Ik vind het allang best. Ik moet wel heel erg lachen om de eerste rij stoelen direct achter de cabine: daar zat nog ruimte tussen de deur en de bank. Dus die ruimte wordt opgevuld door een aangepaste eetkamerstoel, die met kabels vastgezet wordt. 
Als iedereen in de auto zit, gaan we op weg naar El Nido. Een rit van 5,5 uur, inclusief een aantal stops. Ik heb in de afgelopen 46 uur een uur of 2 geslapen, dus ik ben best heel moe. Ik nestel me met mijn iPod en mijn geleende kussentje en dekentje van boord. De rit gaat door prachtige natuur.... waar ik helemaal niets van zie, want ik slaap bijna de hele reis. Natuurlijk is het geen briljante slaap, want ik zit niet heel makkelijk en de wegen in de Filippijnen zijn niet bepaald van het niveau van de wegen thuis, zeg maar... Maar ik kan wel een paar uur lang rusten. Ik heb zelfs de hele achterbank, dus ik lig ook een hele tijd languit. 
Bij de laatste stop word ik echt wakker en ik geniet nog even van het inderdaad prachtige landschap waar we doorheen rijden. 

Als we uiteindelijk aankomen in El Nido, kan ik 650 meter lopen, maar ik kies ervoor een tricycle te pakken: een motor waar een ombouw op/om geplaatst is, waardoor je naast de chauffeur zit. Het stikt in El Nido van deze tricycles. Het is inderdaad echt maar een klein eindje naar het hotel, maar ik ben best een beetje gesloopt van deze uiteindelijk 2 dagen reizen, dus ik geniet voor deze € 1 van de gemotoriseerde optie. 
Ik check in in het hotel en word naar mijn kamer gebracht. Het is heel erg simpel, met 2 eenpersoonsbedden, maar ik heb ook niet meer nodig. Eigenlijk ook wel zo handig, want ik kan zo 1 bed gebruiken om mijn spullen op te leggen en de andere om te slapen. 
De badkamer is.... ehm..... heel erg simpel... Het toilet heeft geen toiletbril en de douche is ongeveer boven het toilet (waarschijnlijk is er daarom ook geen toiletbril). In de badkamer staat ook een emmer, met een schepbakje erin. De wastafel is in de hotelkamer. Nou ja, ik heb ook niet veel nodig. Al moet ik zeggen dat ik de prijs van de hotelkamer niet heel goedkoop vind, als ik kijk wat ik ervoor terug krijg. 
Ik wil nog even douchen, maar er komt met geen mogelijkheid warm water uit de douche. Zowieso zit er ongeveer geen enkele waterdruk op de douche. Wat ik krijg, is een paar koude druppels, die ik echt even af ga slaan voor vanavond. Ik herinner me ook dat ik iets gelezen heb over een periode op de dag dat er geen warm water is, dus dat zal misschien nu wel zijn.

Ik ben te moe om de deur uit te gaan en een plek te zoeken om te eten. Bij de receptie hing een bord dat er eten werd geserveerd, dus ik blijf gewoon in het hotel en eet daar een curry. 
Ook in dit hotel is weer wifi. Ik was voorbereid dat ik deze hele trip geen normaal contact kon hebben met de buitenwereld, maar dat valt best mee. Dus ik heb nog even contact met thuis, voordat ik een beetje op tijd naar mijn kamer ga. Ik denk dat ik vannacht een paar uur meer zal kunnen slapen dan afgelopen nacht... Ondanks de uren die ik in de bus gemaakt heb. 

Op mijn kamer pak ik mijn backpack uit en alvast mijn (geleende) waterdichte tas in voor morgen. Ik heb een tripje op een boot gepland, dus die waterdichte tas komt vast vast van pas.... Ik heb nog even gecheckt hoe lang ik morgen moet lopen naar het dorp en dan ga ik echt slapen. Heb nu al zin in morgen...!!!