2 februari 2015 | Taipei (I) [deel 4]

Ik had gedacht dat ik zo moe zou zijn na mijn hele dag buiten en op het water zijn, dat ik dacht dat ik wel een goede nacht zou maken. Helaas is dat niet gelukt. In slaap vallen was geen enkel probleem, alleen was ik om half 2 alweer wakker. Klaarwakker... Ik zet de tv aan in de hoop dat ik daarvan in slaap kan vallen, maar dat helpt niet echt. Dan ga ik nog maar even bij de receptie zitten, waar ik goede wifi heb. Terwijl ik daar zit, gaat precies om half 3 het licht uit... Niet mijn licht helaas, maar alles om me heen is in één klap zwart. Alles in de straat ook: het hele dorp gaat ineens op zwart!!! Zo bizar!!! Ik wist in mijn achterhoofd dat er niet de hele nacht stroom was, maar om het zo te zien gebeuren, is toch wel bizar. 

Ik ga maar terug mijn bed in en probeer verder te slapen. Als ik bijna wegduf, schrik ik me helemaal een hoedje: de stroom gaat er weer heel even op. Het duurt niet meer dan een paar seconden, maar ik ben de kamer uit gegaan met het licht aan en de tv aan. Dus je kunt je voorstellen dat ineens het licht aanging en ineens het geluid van de tv vól aan... Dus ik was meteen weer klaarwakker... Ik zet meteen alle schakelaars om maar die van mezelf krijg ik niet omgezet. Ik heb het nog 5.45u zien worden. Daarna ben ik nog wel even in slaap gevallen, maar om 6.30u stond de wekker... Die heb ik nog wel gesnoesd tot 7u en toen moest ik echt opstaan. Het vooruitzicht van een mooie tour vandaag maakt opstaan een stuk makkelijker!!!

Ik loop weer naar het dorpscentrum, op mijn Ibiza-laarsjes. Het is heel grappig, dat ik op mijn weg naar het Art Cafe al herkend word door de mensen op de route. Het zijn zeker weten mijn laarsjes die daarvoor zorgen: ik ben nog nooit op een plek geweest waar ik zó veel mensen op slippers zie... Eigenlijk gewoon iedereen. Dus ik ben echt een bezienswaardigheid: "Puss in Boots"...
Ik ben weer op tijd bij het Art Cafe en ik meld me aan voor de tour van vandaag. Ik was opgegeven voor Tour B, maar daarvoor zijn niet genoeg deelnemers, dus ik schuif door naar Tour C. Prima!!! Ik wil gewoon lekker op pad en mooie dingen zien.
Ik wacht weer op het terras, totdat alle groepen compleet zijn. Alleen dit keer stop ik niet alleen mijn Ibiza-laarsjes in mijn nieuwe waterdichte rugzak, maar ook mijn kleren. Ik ga natuurlijk niet twee keer dezelfde stommiteit uithalen... 

Dus inderdaad met een kletsnatte bikini, maar verder droge kleren, kom ik aan boord. Vandaag ben ik op stap met 4 Engelse vrienden. Vooral twee van de dames zijn echt hilarisch!!! Dus dat belooft meteen al een gezellige dag te worden. 
We varen lekker de haven uit en als we 10 minuten onderweg zijn, beginnen de mannen van de boot een beetje onrustig te worden en een beetje in het ruim te loeren. Een van de Engelse reisgenoten is van Filippijnse afkomst en zij gaat het gesprek aan met de mannen. Het blijkt dat ze de tankdop niet (goed) dichtgedraaid hebben en nu is er te weinig benzine om het tot het einde van de dag te redden... Dus we gaan weer terug naar de haven en er wordt nog benzine bijgehaald... En dan gaan we ècht op pad. 

We beginnen met een uur varen. De zee heeft wel hoge golven, maar we klappen minder op het water dan gisteren, dus we worden er lang niet zo kletsnat van als gisteren. 
We varen langs een eiland en we zien een beetje verborgen een groot huis liggen, met een aanlegsteiger en een prieeltje. Meteen grappen we dat het een ideale plek zou zijn om te trouwen. Hoe gaaf is dat, op een verder onbewoond eilandje...?! En dan blijkt dat dat onze bestemming is. We gaan iets voor de kust voor anker en we lopen het laatste stuk door het water naar het eiland. Het blijkt inderdaad gebouwd te zijn als plek om te gaan trouwen. Maar uiteindelijk was er onvoldoende geld om het af te bouwen, dus het is nu aan de natuur overgelaten om het weer over te nemen... En in de tussentijd komen alle touroperators er dus tijdens hun uitjes... 
Uit de vulkanische rotsen is een smalle trap gehakt, die naar een fantastisch uitzichtpunt leidt. Ik laat als eerste van onze groep de berggeit in me los en klauter naar boven. Daar staat een groep Amerikanen, waar ik mee in gesprek raak. Als zij weer naar beneden gaan, komen mijn Engelse reisgenoten naar boven. Het is echt zooo mooi!!! Alleen naar beneden over dat mini trapje is een kleine uitdaging, zeker op slippertjes, maar we komen veilig weer beneden... Daar snuffelen we nog even rond, voordat we weer op de boot stappen. 

Onze volgende stop is ook weer een eilandje met een mooi wit strand. Dit wordt ook onze stop voor een vroege lunch. Op het eiland lopen ook twee honden rond. Ik vind dat toch raar: gisteren was er ook al een hond op het eiland, maar toen ging ik er nog van uit dat die van mensen was die daar rondliepen. Maar deze honden lijken nergens bij te horen, ook al liggen verderop nog wel 2 boten. Maar de honden zijn zó op hun gemak op het eiland... Ik vraag me af waar zij hun eten en drinken vandaan halen. Eten zullen ze wel krijgen van alle toeristen die daar lunchen, maar hoe zit het met drinkwater? De hondjes zijn wel schuw, maar al snel heb ik er toch een vriendje bij... 
De jongens van de boot BBQ-en weer een heerlijke lunch bij elkaar. Verse vis, rijst, salade, kippenvleugels, vers fruit. Heerlijk. En dat op een tropisch wit strand, met azuurblauw water, onder een stralend zonnetje... Het is echt paradijslijk!!! 

De volgende stop is een Secret Laguna. En in tegenstelling tot die van gisteren, zijn we hier wel de enige, dus wellicht is dit iets meer "secret"... In een hoge rotswand zit een kleine doorgang en onze gids geeft aan dat we daar doorheen gaan. Maar dat we wel op moeten schieten, want het water is aan het stijgen. Ik doe het niet zo goed op dergelijke opmerkingen. Mijn comfort-level in water wordt wel wat groter, maar nog niet zó veel, dat ik het fijn vind om opgejaagd te worden. Desalniettemin ben ik verrassend snel in het water. Een van de Engelse dames is al voor mij in het water gegaan en zij is al bij de doorgang, samen met de gids en zij gaat er al snel doorheen. Ik flipper er ook naartoe. Mijn telefoon heb ik op de boot gelaten, ondanks dat de gids zei dat het heel mooi was. Het is hier best diep, dus ik ben bang dat ik hem laat vallen en hem dan dus niet meer kan halen. Dan maar geen risico lopen... 
Ik kom aan bij de doorgang en de gids helpt mij naar binnen na de eerste Engelse dame. Ik glij de lagune in, op een golf, waardoor ik uiteindelijk binnen kom, alsof ik van een glijbaan af ben komen glijden... Het is een hele kleine lagune en het is er prachtig!!! Al word ik door de nieuwe golven verder de lagune in gedreven en ik beland op een stel rotsen, die ik niet gezien had. Gelukkig heb ik al snel een redelijk gladde rots te pakken, maar ik had me er behoorlijk aan kunnen bezeren. Een paar golfslagen later komt ook de andere Engelse dame binnen. En dan stijgt het water ineens heel erg snel en de golven beuken naar binnen. Ik heb me redelijk stevig vast aan de rots onder mij, maar de Engelse dames worden echt door de golven op de rotsen geworpen en dat levert best wel wat schaafwonden op. De gids geeft nog aan dat we ook even naar de andere zijkant kunnen van de lagune en dat daar een doorgang is naar het strandje. Het is daadwerkelijk echt een waanzinnig mooie lagune. Verreweg de mooiste die ik gezien heb tot op heden. Maar de ruwe zee beangstigt me enorm. En zodra de zee dan ook maar een klein beetje rustiger wordt, zorg ik dat ik zo snel mogelijk weer bij de doorgang ben en snel in de openheid ben, terug naar de boot. Het was waaaaaaanzinnig mooi, maar ik was eigenlijk te bang om er echt van te kunnen genieten. 

Hierna stoppen we op een hele mooie snorkelplek en dit keer ga ik het water wel in, met mijn telefoon. Ik kom prachtige blauwe zeesterren tegen en allerlei vissen. Het is een redelijk ondiep stuk, maar er zit wel een hele diepe afgrond. Daar blijf ik een beetje weg. Je ziet ook dat het zicht dan meteen slechter wordt en daarbij ben ik ook een beetje bang mijn telefoon te laten vallen. Dus ik geniet gewoon in het ondiepe stuk en daar is echt al genoeg te zien.... 

Vanaf hier hebben we nog een laatste stop: Helicopter Island. Dat is nog een uur varen, maar het is ook wel weer een heel mooi strand. Helaas is de zon een beetje verborgen achter de wolken, dus ik heb mijn nieuwe shirt van Mares aangetrokken. Ben er helemaal blij mee. Eenmaal op het strand gaan we even liggen. Ik doe mijn ogen even dicht, want we blijven hier een uurtje... Voordat ik het weet, val ik in slaap. Tja, niet zo gek na zo'n korte en gebroken nacht. 
Dus van dit stopje krijg ik niet veel mee. En dat was nog wel het laatste stopje van vandaag... Maar het was toch heerlijk!!! Vlak voordat we op de boot stappen, zien we ook weer die groep Amerikanen en zij nodigen me uit om vanavond mee te gaan eten. Dus we spreken af bij het Art Cafe, omdat dat zo makkelijk te vinden is in het dorp. 
Als we weer op de boot stappen, moeten we nog 40 minuten varen voordat we in de haven zijn. Daar zorg ik weer dat ik alleen mijn bikini aan heb voordat ik van de boot afstap. Dat is in deze nog veel handiger dan alle andere keren, want ik kom uiteindelijk tot aan mijn nek in het water terecht. En hoe fijn is het om die waterdichte rugzak te hebben... 

Ik ga weer terug naar het hotel en ik douche weer met behulp van die twee thermoskannen heet water, de emmer en het schepje. Ik pak ook alvast zo ver mogelijk mijn backpack in, want morgen heb ik een lange reisdag voor de boeg, terug naar Taipei. 
Om zeven uur heb ik afgesproken met mijn Engelse tripgenoten voor een drankje. We wisselen nummers uit, zodat we ook wat foto's kunnen uitwisselen. Later komen de Amerikanen ook naar het Art Cafe. Ik had gedacht ergens anders te eten, maar het wordt toch weer hetzelfde restaurant. Ach, dat maakt ook niet uit. De keuze is om met de groep weer daar te eten, of alleen... Dan is de keuze snel gemaakt. Het blijkt dat die groep Amerikanen daar zijn, omdat twee van hen net met elkaar getrouwd zijn. Zij is van Filippijnse afkomst, hij is Amerikaan en ze zijn twee weken daarvoor daar getrouwd. En de anderen zijn hun vrienden, die overgekomen zijn voor het huwelijk en de reis. Zooo leuk!!! Het is een hele gezellige avond. En dan is het tjd om weer naar het hotel te gaan, mijn backpack verder in te pakken, wekker te zetten en een laatste nacht te gaan slapen in El Nido...